از نظر قرآن کریم، انسان در حرکت به سوی پروردگار هستی است
و منتهای این سیر خداوند متعال میباشد:
«يا
أَيُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّكَ كادِحٌ إِلى رَبِّكَ كَدْحاً فَمُلاقيهِ»[1]
این حرکت پر رنج و
پر مشقّت است. امّا، نتیجۀ آن مطلوب خواهد بود. مقصود از ارسال رسل و انزال کتب،
سیردادن انسان در مسیر صحیح و دستیابی او به مقام عنداللّهی است. مقامی که انسان
در آن مقام دارای نفس مطمئنّه میشود و مورد خطاب خدای متعال قرار میگیرد:
«يا
أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ،
ارْجِعي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً، فَادْخُلي في عِبادي، وَ
ادْخُلي جَنَّتي» [2]
در این آيه خداوند نميفرمايد به سوي بهشت بيا، ميفرمايد:
اي انساني که داراي نفس مطمئنّه شدي که هم خدا از تو راضي است و هم تو به مقام رضا
رسيدهاي! به سوي خودم بيا.
در آیۀ دیگری میفرماید:
«وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً
طَهُوراً» [3]
بيا که از شراب بهشتي خودم تو را سيراب نمايم و در نزديک
بهترين عبادت کنندگان خودم که همان چهارده نور مقدّسهستند، تو را منزل دهم. خداوند
اين انسان را به بهشتي دعوت ميکند که با آن بهشت معمولي تفاوت دارد و اين بهشت
موعود، مخصوص خود خداوند است که ميفرمايد: «وَ
ادْخُلي جَنَّتي»
آیات دیگری نیز به همين مضمون در قرآن است که اشاره به سير
انسان به سوي خود خداوند دارد:
«إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا
إِلَيْهِ راجِعُونَ» [4]
«وَ أنَّ إِلى رَبِّكَ
الْمُنْتَهى» [5]
«إِنَّ إِلى رَبِّكَ الرُّجْعى» [6]
پی نوشت
ها:
[1]. الإنشقاق / 6
[2]. الفجر / 30-27
[3]. الإنسان / 21
[4]. البقرة / 156
[5]. النجم / 49
[6]. العلق / 8